Obserwatorzy

Magia słów (fragmenty)


Zaczęło się tak. Pewnego dnia osiadłam, zapuściłam korzenie. Miałam swój dom, no może nie do końca mój – bo wynajęty. Własny kawał łąki udający ogród, pośrodku której rósł rozłożysty dąb, kierując ku niebu swoje pokiereszowane ramiona. Za łąką widać było nierówne wstęgi pól uprawnych, rów melioracyjny pretendujący do miana rzeczki i dalej, aż po horyzont, wijące się pasmo dróg przelotowych, na których jak w ukropie od rana do nocy uwijały się samochody.
Codziennie wieczorem zastygałam z kubkiem herbaty w dłoniach na tarasie, patrząc na dramatyczne dogorywanie słonecznej kuli na granicy horyzontu. Wtedy przypomniał mi się Mały Książę i pomyślałam, że powinnam mieć swoją różę, bo taki ogród bez królewskiej rośliny jest jakiś oszukany.
Nigdy nie byłam dobrą ogrodniczką. Toteż sporo czasu mi zajęło, zanim się zdecydowałam na odpowiedni kwiat w pobliskim centrum ogrodniczym. Tysiące uwięzionych za metalową siatką róż wyciągało do mnie bezgłośnie swoje ramiona. Wstydliwie, prawie ukradkiem, dotykałam aksamitnych płatków, badałam jędrność łodyżek, poświęcałam im uwagę, wiedząc, że robię im płonne nadzieje. Ze wyjadę stąd tylko z jednym kwiatem. W końcu się zdecydowałam. Wybrałam średniej wielkości roślinę. Ani szczególnie ładną, ani brzydką, nie starą, ni niezbyt młodą. „Będziemy do siebie pasować” – pomyślałam.
W domu w garażu znalazłam mocno zużyty szpadel i tępym ostrzem wygrzebałam dziurę w tłustej glinie tuż przy tarasie. Posadziłam moją herbacianą różę, przydeptałam rozpulchnioną glebę, obficie podlałam wodą za pomocą zakupionej na tę okoliczność plastikowej konewki i powiedziałam:
- Masz tu wszystko, co jest potrzebne do życia: ziemię, powietrze, deszcz i słońce, noc i dzień. Żyj! Radź sobie.
Szybko zapomniałam o swojej róży kupionej dla kaprysu. (Mówiłam, że marny ze mnie ogrodnik.) Któregoś dnia, gdy po kolejnym długim wyjeździe wróciłam do domu, zastałam martwy sterczący kikut. Bez trudu wyciągnęłam suchy badyl z ziemi i rzuciłam go na stertę skoszonej trawy w kącie ogrodu. Zwiotczałe łodyżki spoczywały na niej jak na śmiertelnym łożu, suche pąki, którym nie dane było na dobre rozkwitnąć, wystrzeliwały martwymi powiekami płatków w niebo. Wiatr poruszał i szeleścił rdzawymi jak zaschnięta krew listkami. Smętnie to wyglądało. Poczułam się niezręcznie, ale niektórych rzeczy nie można w życiu cofnąć.  Choćby czegoś tak banalnego jak śmierć herbacianej róży. 

ciąg dalszy:

https://www.korzeniewska.com/fragmenty-twoacuterczo347ci/magia-slow

Komentarze

  1. Przepięknie piszesz. Czyta się jak dobrą książkę. Widzę w tym tekście wiele wartościowych przesłań na temat życia. Nie wystarczy tylko dać to, co potrzebne, by przetrwać, trzeba o to dbać regularnie, by rosło, by czuło się kochane. Naprawdę wspaniały tekst. <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, to opowiadanie ukazało się w jednej z moich poprzednich książek :) Dziękuję za ciekawe refleksje na temat życia, pozdrawiam :)

      Usuń
  2. Nie można cofnąć; wiele jest takich spraw, niestety.
    Pozdrowienia :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Jestem pod niezmiennym urokiem języka i wyboru romantycznej tematyki. No, całkiem magia. Jak ta róża urzekasz.
    Serdeczności zasyłam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. serdecznie się uśmiałam :) wielkie dzięki! Pozdrawiam :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Witam w moim świecie LA VIOLETTE. Mój blog nie ma aspiracji politycznych, społecznych, ani żadnych innych. Moja przestrzeń jest otwarta dla wszystkich, którzy kochają życie w każdym jego przejawie bez względu na poglądy i wszelkie inne kryteria. To strefa dobrej energii w sieci i dbam o to by tak zostało.

Będzie mi miło, jeśli zostaniesz na dłużej.
agaa2086@gmail.com

Popularne posty

Starsze posty

Pokaż więcej